Επιστρέφοντας στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου πέρασα τις γιορτές με έπιασε κατάθλιψη. Ξεκίνησε το 2008 και όμως μοιάζει σαν να γυρίζουμε προς τα πίσω. Ένα χρόνο, δύο, τρία, δέκα…

Στις ειδήσεις κυριαρχεί η “Ζαχοπουλιάδα” με τις εμβριθείς αναλύσεις και τη στανική προσπάθεια να πληγεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, τη στιγμή που στη Ευρώπη συζητιέται μια τεράστια ατζέντα θεμάτων καθοριστικών για το μέλλον όλων. Ποιος βλέπει αυτές τις ειδήσεις; Στα τηλεσόου άπαντες χορεύουν τσιφτετέλια και συναγωνίζονται σε κουτσομπολιό, κατινιά και φτήνια, με μόνη την ΕΡΤ να προσπαθεί. Ποιος βλέπει αυτές τις εκπομπές;

Είμαστε σίγουρα η πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης και όλοι όσοι κλαίγονται στις κάμερες  για την ακρίβεια –πολίτες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι– καταριούνται το κράτος που δεν παρεμβαίνει. Αλήθεια σε ποια σύγχρονη χώρα παρεμβαίνει; Και ποιος καταναλωτής ανέχεται αυτές τις τιμές;

Δεν έχουμε λύσει κανένα θέμα ούτε το ασφαλιστικό, ούτε τη φοροδιαφυγή, ούτε την παιδεία, ούτε τη γραφειοκρατία, ούτε την οικονομική μας ανάπτυξη, ούτε την έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ούτε την ανεπάρκεια του κράτους, ούτε, ούτε, ούτε… Και –μεταξύ μας– μάλλον δεν θέλουμε να τα λύσουμε.

Τα προβλήματα πληθαίνουν και οι λύσεις όχι μόνο δεν φαίνονται αλλά ούτε καν συζητούνται σοβαρά, καθώς δεν υπάρχει το απαιτούμενο θάρρος. Η πραγματική πολιτική εκλείπει από τα κόμματα χάριν των τακτικισμών και του λαϊκισμού.  Οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική (ποια πολιτική;) και μεγαλώνει η απαρέσκεια τους για τους πολιτικούς. Ποιος και γιατί τους ψηφίζει όμως;

Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα. Το βλέπεις παντού και κυρίως στην καθημερινότητα. Όλοι σοβαρεύουν: πολίτες και πολιτικοί. Γίνονται πιο υπεύθυνοι. Ακόμη και εκείνοι που ξεκίνησαν (ή είναι) πολύ πιο πίσω από εμάς. Ελπίζω να μην μας ξεπεράσουν σύντομα κι από τελευταίοι της Ευρώπης των 15 καταλήξουμε τελευταίοι των 25. Τότε ποιος θα φταίει; Οι πολιτικοί; οι δημοσιογράφοι; ή εμείς; Καλή μας χρονιά!