Η δύσθυμη και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα που επικρατεί μάς επηρεάζει όλους. Ή σχεδόν όλους. Παρατηρώ κάποιους ανθρώπους –και στην εταιρεία μας– οι οποίοι αντιμετωπίζουν τα πάντα με χαμόγελο και θετική διάθεση. Δεν έχουν λυμένα τα προβλήματα τους, το αντίθετο μάλιστα. Δεν είναι υψηλά αμειβόμενοι, χαμηλόμισθοι είναι. Δεν είναι χαζοχαρούμενοι, σκέπτονται και προβληματίζονται. Δεν κάθονται, αλλά δουλεύουν ολημερίς.

Θα ρωτήσει κανείς: μήπως δεν έχουν συναίσθηση, μήπως είναι στον κόσμο τους; Όχι! Έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης, των δυσκολιών, του δυσοίωνου μέλλοντος.

Κι όμως, αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα τους με αισιοδοξία, χωρίς γκρίνια και μίζερη διάθεση. Είναι χαρούμενοι και κάνουν τη δουλειά τους με κέφι, ακόμη κι όταν οι γύρω τους (συνάδελφοι, πελάτες, προϊστάμενοι) τούς αποθαρρύνουν. Ενώ άλλοι γκρινιάζουν με όλα και για όλα, γκαντεμιάζονται, απογοητεύονται και κυκλοφορούν με μούτρα μέχρι το πάτωμα, αυτοί πάντα με το μικροπείραγμα, το αστειάκι τους, χαμογελούν και ακτινοβολούν. Μάς δείχνουν ένα δρόμο που μοιάζει πολλοί να τον έχουμε ξεχάσει. Τους ευχαριστώ γι αυτό!

Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Οι περισσότεροί τους ανήκουν στη νέα γενιά. Στα παιδιά που αρκετοί τα θεωρούν καλομαθημένα, δύστροπα, που δεν θέλουν να δώσουν τη μάχη, που δεν συμμερίζονται τη δική μας εργασιακή αντίληψη.

Τελικά, σε κάθε γενιά νικούν όσοι πιστεύουν ότι θα νικήσουν!