Η Ελλάδα διανύει τον τέταρτο χρόνο ύφεσης, η οικονομία της παραπαίει, η ελληνική κοινωνία έχει ταρακουνηθεί συθέμελα, όμως οι παλιές κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται. Στο δημόσιο η πλειονότητα εξακολουθεί να μην εργάζεται, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, οι φορολογούμενοι συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν, οι συντεχνίες να αντιστέκονται σε κάθε πρόοδο, οι πολιτικοί να παραμένουν κατώτεροι των περιστάσεων και αρκετοί συμπολίτες μας να αναμένουν τον από μηχανής θεό που θα λύσει τα προβλήματα.Κι όμως, το νοικοκύρεμα του κράτους, η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας, η προσέλκυση επενδύσεων, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, η λειτουργία του κοινωνικού κράτους, η αληθινή παιδεία είναι ζητήματα που είναι στο δικό μας χέρι να τα λύσουμε.
Τον τελευταίο καιρό, και μέσω της δουλειάς και στη διάρκεια των διακοπών, βρέθηκα σε δεκάδες παρέες και μίλησα με εκατοντάδες ανθρώπους. Άλλοι γκρινιάζουν, άλλοι ανησυχούν και φοβούνται, άλλοι και τα δύο. Οι περισσότεροι όμως –αν όχι όλοι– έχουν πάψει να ελπίζουν και να ονειρεύονται. “Πώς μπορείς να ονειρευτείς, όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο” σού λένε. Τι θα γίνει τώρα, που έρχονται και νέες μειώσεις, που θα επιβάλουν κι άλλους φόρους, τι θα γίνει αν μείνω άνεργος, αν μεθαύριο κάποιοι ξανασπάσουν την Αθήνα;
Τι κι αν πιστεύουμε ότι ως Έλληνες πάντα καταφέρνουμε και επιβιώνουμε, ότι αντιμετωπίζουμε κάθε είδους πρόβλημα. Τώρα τείνει να γίνει πεποίθηση ότι τα προβλήματα μας θα τα λύσουν κάποιοι άλλοι. Κάποιοι περιμένουν “να ρίξει το κράτος λεφτά στην αγορά”, άλλοι “να αποδεσμεύσει τη δόση η τρόϊκα”, άλλοι “να βγούμε στους δρόμους να πάρουν το μήνυμα οι ευρωπαίοι”, άλλοι “να πάμε στη δραχμή να τελειώνουμε”. Καμιά δημιουργικότητα, καμιά διάθεση αλλαγής, κανένας οραματισμός.
Και το χειρότερο είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς που τα λένε είναι νέοι. Τους ρωτάω: “Πες μου, ποιο είναι το όνειρο σου” κι είτε δεν παίρνω απάντηση, είτε η απάντηση είναι τόσο ρηχή που με απογοητεύει. Είναι νέοι που δεν έχουν τις δυνάμεις να σκεφτούν και να δράσουν διαφορετικά, να πρωτοτυπήσουν, να δώσουν τη μάχη και παραιτημένοι, περνάνε τη μια μέρα μετά την άλλη, μοιραίοι κι άβουλοι.
Η πραγματικότητα είναι δεδομένη και δεν αλλάζει. Κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει, αν εμείς δεν αφήσουμε τις μεμψιμοιρίες και δεν κινηθούμε μπροστά. Δεν μπορείς όμως να πας μπροστά, αν δεν ονειρευτείς. Αν δεν δεις πως θέλεις το αύριο για τη χώρα σου, για τον εαυτό σου, για τους ανθρώπους σου, όχι υπό το βάρος μιας μίζερης καθημερινότητας, αλλά με τη θέληση να το διαμορφώσεις, να το κυνηγήσεις με όλες σου τις δυνάμεις. Περνάνε κρίση τα όνειρα; Η απάντηση είναι όχι! Όλα πάντοτε ξεκινάνε από ένα όνειρο και γίνονται για ένα όνειρο.
Την αφορμή και τον τίτλο για το κείμενο μού την έδωσε το θαυμάσιο άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη στην Καθημερινή 4.9.2012 ( http://bit.ly/Q1QWYQ ) Τον ευχαριστώ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΕΣΣΑΣ 
Καλησπέρα αγαπητέ Γιώργο.συμφωνώ σε αυτά που λες, οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις γίνονται πρώτα από το κράτος, αλλά αυτή τη στιγμή το ίδιο το κράτος είναι εκείνο που δεν θέλει να τις κάνει.Πράγματι, παρακολουθώντας κι εγώ τους γύρω μου, δεν υπάρχει κάποιος που να έχει ελπίδα για το αύριο.Υπάρχουν και αρκετοί που προσπαθούν αλλά δυστυχώς τα εμπόδια είναι πολλά. τοποθετήθηκα εν συντομια.
Έχετε δίκιο Κύριε Φλέσσα και ως επι το πλείστον συμφωνώ. Όμως συμφωνώ και με τον Κύριο Τζέλλα. Πολλοί προσπαθούν αλλά τα εμπόδια συνεχώς αυξάνονται. Πολλοί τα παρατούν και μεμψιμοιρούν. Προσωπική γνώμη μου είναι να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο και σε καλύτερες επιλογές -πολιτικές και όχι μονο-.Τα πράγματα εξάλλου δεν μπορούν να πάνε και πολύ χειρότερα απόσο είναι.
Πολύ ενδιαφέρουσα οπτική και πολύ σωστό το point. Ωστόσο, τι είναι εκείνο που τσακίζει τα όνειρα συνήθως; Το “χαστούκι” ή το “ποτήρι νερού” της πραγματικότητας στην οποία επανέρχεται κανείς όταν σταματάει το dozing off του ονείρου.. Και συστυχώς, η πραγματικότητα είναι τόσο οδυνηρή που…ακινητοποιεί..
Και ξαφνικά όνειρό σου γίνεται, να μπορείς να συνεχίσεις έστω να..ονειρεύεσαι…
Κατερίνα και Βαγγέλη Τζ.,
Όσοι εναπόθεσαν στους πολιτικούς ή στο κράτος ή σε όποιον άλλον τα ονειρά τους προδόθηκαν και προδίδονται διαρκώς. Το νόημα όσων γράφω είναι ότι μόνοι μας, ο καθένας από εμάς, αγωνιζόμενος για τα όνειρά του θα πάει μπροστά. Κι αυτές οι μικρές νίκες αθροιζόμενες είναι που θα φέρουν τη γενικότερη αλλαγή. Δεν περιμένω τίποτε να αλλάξει από όλους αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα ή είναι το πρόβλημα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς αλλά και στους πολίτες.
Φίλε Βαγγέλη Κ.,
Τα χαστούκια και οι ψυχρολουσίες έχουν πέσει από καιρό και ή μάς έχουν ή δεν μάς έχουν αφυπνίσει. Ότι έγινε έγινε και η πραγματικότητα είναι δεδομένη. Τωρα ο καθένας θα δώσει τη μάχη του. Και μάχες που δεν δίνονται, δεν κερδίζονται ποτέ.
Ακριβώς για όσα γράφεις, τα “έχω πάρει” και ξεκίνησα τη στήλη Ideacast for GR startups. Πρέπει να σταματήσουμε εκατομμύρια κορμιά, να κλαίμε πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα….