Πάνε πάνω από δύο χρόνια που άρχισα σταδιακά να συναντώ και να γνωρίζω προσωπικά πολλούς από τους φίλους και τις φίλες, που “γνώριζα” μόνο στον ψηφιακό κόσμο, κυρίως από το Twitter, αλλά κι από τα blogs και το Facebook.

Η περιέργεια του να δεις ποιά είναι εκείνη ή εκείνος που “κρύβεται” πίσω από το ψευδώνυμο και τη μυστηριώδη φωτογραφία ή πώς να είναι από κοντά η άλφα ή ο βήτα που γράφουν επώνυμα και μιλάς μαζί τους στον ψηφιακό κόσμο, ήταν μεγάλη! Η προσδοκία του να δεις πόσο μέσα –ή έξω– έχεις πέσει στις προβλέψεις σου, πόσο σχετίζεται η εικόνα που έχεις σχηματίσει με την πραγματικότητα, ακόμη μεγαλύτερη. Και η χαρά της πρώτης γνωριμίας –για μένα τουλάχιστον– αναντικατάστατη.

Γνώρισα έτσι πολλούς πολλούς ανθρώπους όλων των ηλικιών και ιδιοτήτων. Ήταν και παραμένει μια μοναδική, συναρπαστική εμπειρία! Όλες οι γνωριμίες –ή τέλος πάντων η συντριπτική τους πλειοψηφία– ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έλεγα στον εαυτό μου “τι κρίμα που αυτόν τον άνθρωπο δεν τον είχα γνωρίσει πιο νωρίς”. Λίγοι ήταν αυτοί που υπήρξαν απογοητευτικοί. Με τους περισσότερους βρέθηκα και ξαναβρέθηκα σε στέκια (όπως το Radiobubble, το Free Thinking Zone, ο Amagi Radio), σε συνάξεις γνωριμίας, σε συνέδρια και σε άλλες ευκαιρίες. Με αρκετούς κάναμε παρέα, βγήκαμε και ξαναβγήκαμε για ποτά, καφέδες ή φαγητό ανάλογα με τα γούστα της κάθε επαφής. Με ένα μικρότερο κύκλο γνωριστήκαμε καλύτερα, ανακαλύψαμε κοινά ενδιαφέροντα, κάναμε στενότερη παρέα, γίναμε φίλοι. Σπουδαίο θα μου πείτε, ιδίως όταν πιστεύεις ότι από μια ηλικία και μετά δύσκολα γνωρίζεις νέους φίλους.

Δημιουργήθηκαν καινούριες φιλίες, νέες παρέες, επαγγελματικές συνεργασίες ακόμη και έρωτες! Τόσο καιρό μετά παρακολουθώ με ενδιαφέρον την εξέλιξη των σχέσεων αυτών. Είναι φυσιολογικό όπως σε όλες τις σχέσεις να υπάρχουν απογοητεύσεις, παρεξηγήσεις, βαριεστημάρες, κούραση, χωρισμοί, διαφωνίες. Χαίρομαι πολύ με πολλά που βλέπω να προχωράνε ή που μαθαίνω. Αλλά απογοητεύομαι κιόλας: ιδίως όταν βλέπω τσακωμούς, κακίες, διαπληκτισμούς να γίνονται δημόσια.

Είναι γεγονός ότι τελευταία πολλοί από τους παραπάνω αλλά κι άλλοι που ήταν ιδιαίτερα δραστήριοι στο Twitter ποστάρουν όλο και πιο σπάνια. Και συχνά ακούω διάφορους να λένε ότι μπαίνουν λίγο, ότι δεν το βρίσκουν πια τόσο ενδιαφέρον, ότι τους κουράζει κλπ.

Ο ενθουσιασμός έχει πέσει κι όσοι μένουν πιστοί είναι λιγότερο ορεξάτοι. Εκεί που γράφανε 15 tweets την ημέρα, εκεί που μοιραζόντουσαν δεκάδες πληροφορίες, links, ειδήσεις και πειράγματα, τώρα σιγή! Τι είναι αυτό που συμβαίνει κι ένα κοινωνικό δίκτυο ευέλικτο, γρήγορο, συναρπαστικό αρχίζει να γίνεται αργό και αδιάφορο;

Είναι ότι τρέχουμε ολημερίς να τα βγάλουμε πέρα με την κρίση και δεν υπάρχει χρόνος; Είναι ο τεράστιος όγκος; Όταν ένας μέσος χρήστης του διαδικτύου μπορεί να λαμβάνει στο mail του από 20 έως 100 μηνύματα την ημέρα, στο Twitter εύκολα εμφανίζονται στο ταϊμλάιν σου 150 tweets σε μια ώρα. Είναι ότι το Twitter είναι απαιτητικό; Ότι δεν είναι σαν το Facebook που μπορεί να ποστάρεις δυό-τρεις φορές την ημέρα και να είσαι ΟΚ. Το Twitter είναι διαρκές, ασταμάτητο, επαναλαμβανόμενο: tweet-retweet-engage, tweet-retweet-engage. Ξανά και ξανά! Είναι ότι γέμισε το ταϊμλάιν ιδεοληπτικούς, φανατικούς, ψεκασμένους, σεξομανείς ή teenagers που γράφουν βλακείες; Είναι ότι συμμετέχουμε σε περισσότερα κοινωνικά δίκτυα από όσα προλαβαίνουμε; Είναι ότι βαρεθήκαμε να αντιδικούμε με τον καθένα ή ότι άλλες προσδοκίες είχαμε και απογοητευτήκαμε; Είναι όλα αυτά μαζί;

Το Twitter είναι ενημέρωση –μοιράζεσαι απόψεις, γνώμες και πληροφορίες, είναι βήμα διαλόγου, είναι μηχανισμός επιρροής, είναι μετάδοση συναισθημάτων, είναι κοινωνική δικτύωση, είναι σημείο συνάντησης, είναι παρέα, είναι αλληλεγγύη. Είναι κατάλληλο για συγκεκριμένα πράγματα, όπως να μοιραστείς νέα, πληροφορίες, να σχολιάσεις ότι θέλεις. Είναι λιγότερο κατάλληλο για πραγματικό διάλογο, γι αυτό και βλέπουμε πολλούς στο ταϊμλάιν να κραυγάζουν συνθήματα, πιστεύοντας ότι κάνουν μεγαλειώδεις και βαρυσήμαντες δηλώσεις.

Πάνω από όλα το Twitter είναι ανθρώπινη επικοινωνία. Είναι βασισμένο σε εμάς, στους ανθρώπους που είμαστε μέσα. Είναι σοβαρό, ενδιαφέρον, βαρετό, σοφό, περίεργο, κουτσομπόλικο, ημιμαθές, παρδαλό, διασκεδαστικό, γιατί είναι η προέκταση του εαυτού μας. Η περίοδος του ενθουσιασμού τελείωσε. Μένει σε εμάς να αποφασίσουμε αν θέλουμε και πώς θέλουμε να το χρησιμοποιούμε.

PS: Πριν ενάμιση χρόνο είχα γράψει εδώ, ένα post “Tι είναι για μένα το Twitter”. Ξαναδιαβάζοντας το σήμερα, δεν θα άλλαζα σχεδόν τίποτα.