Επί έντεκα εβδομάδες παραμένουν κλειστά το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο, διαλύοντας το όποιο κύρος τούς είχε απομείνει. Είναι αυτονόητο ότι αν χαθεί το εξάμηνο, οι επιπτώσεις, τόσο στα ίδια τα ιδρύματα, όσο και στους φοιτητές, θα είναι ακόμη μεγαλύτερες.

Το blame game ανάμεσα στους υπαλλήλους (που πρόεκυψαν από τις πελατειακές σχέσεις των αυτοδιοικούμενων ΑΕΙ και του κράτους), των πρυτάνεων (που πουλάνε επανάσταση) και του υπουργείου (που απειλεί (!) ότι θα εφαρμόσει το νόμο),  καλά κρατεί. Οι μειοψηφίες της αριστεράς συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο, περιμένοντας να επιστρατεύσει η κυβέρνηση τους υπαλλήλους  για να ξεκινήσουν την “επανάσταση” και τις καταλήψεις.

Το πιο απογοητευτικό φαινόμενο, όμως, είναι η παθητικότητα και η αδράνεια όλων αυτών των φοιτητών που πλήττονται. Μια πλειοψηφία που παραμένει σιωπηρή. Γιατί δεν ξεσηκώνονται; Γιατί δεν παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους; Ποιος περιμένουν να υπερασπιστεί τα δικαιώματά τους; Ποιος περιμένουν να δράσει για λογαριασμό τους; Ποιος θα αγωνιστεί για το μέλλον τους, αν όχι οι ίδιοι;

Γράφεται στις εφημερίδες ότι ξεπερνούν τις 24.000 αυτοί που προσυπογράφουν το site  www.anoixtessxoles.gr  Δεν έχουν βρεθεί ούτε πεντακόσιοι από αυτές τις χιλιάδες φοιτητών, που υπονομεύεται το μέλλον τους, να οργανώσουν ειρηνικές –το τονίζω– διαμαρτυρίες για να δώσουν το μήνυμα να ανοίξουν εδώ και τώρα τα πανεπιστήμια, για να φωνάξουν ότι δεν μπορεί ο καθένας να παίζει μπιλιάρδο στην πλάτη τους. Εδώ για κάθε ασήμαντη αφορμή οργανώνονται πορείες, διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις. Και γι’ αυτό το μείζον θέμα, τίποτα. Γιατί δεν πηγαίνουν όλοι στις συνελεύσεις, που δήθεν στηρίζουν την απεργία, για  να ψηφίσουν μαζικά το άνοιγμα των σχολών;

Α όχι! Περιμένουν μοιραίοι και άβουλοι. Γκρινιάζουν στο σπίτι και στις παρέες τους, διαμαρτύρονται από τον καναπέ τους στο Facebook, απογοητεύονται και κυκλοφορούν με μούτρα χωρίς να κάνουν τίποτα. Λυπάμαι, αλλά μάλλον δεν είναι ούτε “εις μικρόν γενναίοι”.

Δυσκολίες και αναποδιές πάντοτε θα υπάρχουν. Η αδράνεια, όμως, και η μιζέρια είναι επιλογή. Αν δεν μάθουν να μάχονται στον αγώνα της ζωής, δεν θα μάθουν και να νικάνε. Παραμένοντας αδρανείς, είναι άξιοι της μοίρας τους.

PS: Αλήθεια, οι φοιτητικές παρατάξεις, τι άλλο κάνουν εκτός από το να μοιράζουν σημειώσεις, να διοργανώνουν πάρτυ και εκδρομές στη Μύκονο;