Η ανάδειξη της συμφωνίας των Πρεσπών και των εξελίξεων που προκαλεί το πρόσφατο δημοψήφισμα στη γείτονα σε κεντρικό θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, συχνά εμποδίζει στη χώρα μας τη μελέτη της ευρύτερης εικόνας· πτυχή της οποίας είναι το τι επιχειρείται να γίνει στην νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Από όλες τις χώρες της Βαλκανικής χερσονήσου η Ελλάδα και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ από το 1952. Η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβενία από το 2004. Η Αλβανία και η Κροατία από το 2009 και το Μαυροβούνιο από τον Ιούνιο του 2017.
Οι χώρες που δεν είναι μέλη του ΝΑΤΟ είναι η Σερβία, η Βοσνία-Ερζεγοβίνη (επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί) και η πΓΔΜ (επίσης επιθυμεί διακαώς να ενταχθεί αλλά δεν την αφήνουμε εμείς). Επίσης, το Κόσοβο δεν είναι μέλος, λόγω της ιδιόρρυθμης εκκρεμότητας στην οποία βρίσκεται.
Όπως φαίνεται στο χάρτη υπάρχει μια «τρύπα», η οποία δημιουργεί ένα μεγάλο κενό στον αμυντικό σχεδιασμό της συμμαχίας.

Είναι φανερό ότι το ΝΑΤΟ και κυρίως οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν βάλει σε εφαρμογή ένα ευρύτερο πολυδιάστατο σχέδιο, που σκοπεύει στην οριστική διευθέτηση των διαφορών που αφορούν στην νοτιοανατολική Ευρώπη, ξεκινώντας από τα Βαλκάνια και φθάνοντας μέχρι το Κυπριακό, ώστε να ενισχυθεί η ασφάλεια της ευρύτερης περιοχής.  Εκτός από την απόκρουση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια, που αποτελεί σταθερή επιδίωξη, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη η μετατόπιση του αμυντικού σχεδιασμού της συμμαχίας προς τον άξονα Ελλάδα-(Κύπρος)-Ισραήλ, ώστε να ελαχιστοποιηθεί η εξάρτηση από την προβληματική Τουρκία.
Η πίεση η οποία ασκήθηκε από τον διεθνή παράγοντα στους πολιτικούς και στους πολίτες της πΓΔΜ, πριν το δημοψήφισμα, είναι χαρακτηριστική της σημασίας που αποδίδουν ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση στο θέμα. Άλλο βέβαια ότι ενόχλησε τους ψηφοφόρους και δεν συμμετείχαν. Είναι προφανές ότι, για το επόμενο διάστημα, που η “μπάλα” θα είναι στην πΓΔΜ, η πίεση θα αυξηθεί πολύ περισσότερο. Αν και εφόσον γίνει η συνταγματική αναθεώρηση στην πΓΔΜ και επιστρέψει η “μπάλα” στην Ελλάδα, είτε πριν, είτε –χειρότερα– μετά τις εθνικές εκλογές, τότε οι αφόρητες διεθνείς πιέσεις θα μεταφερθούν εδώ, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Στο μεταξύ συνεχίζονται, με τις αναμενόμενες διακοπές, οι προχωρημένες συζητήσεις μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου για την επίλυση των διαφορών τους, που φτάνουν μέχρι την αμοιβαία ανταλλαγή εδαφών και την επαναχάραξη των συνόρων (σε αυτό αντιδρά σθεναρά η Γερμανία, αλλά όχι όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση), οι οποίες εφόσον έχουν αίσιο τέλος, θα επιταχύνουν κατά πολύ το σχέδιο που προαναφέραμε.

Όλα τα παραπάνω –μαζί με πολλά άλλα που δεν αναφέρω εδώ– περικλείουν κατά τη γνώμη μου πολλές και μεγάλες ευκαιρίες για την Ελλάδα. Παρά τα χάλια μας, η Ελλάδα παραμένει η πιο αναπτυγμένη, η πιο ισχυρή, η πιο πολυπληθής και –παράξενο!– η πιο αξιόπιστη χώρα της περιοχής. Επίσης, σε αμυντικό και στρατιωτικό επίπεδο βρίσκεται σε πολύ ανώτερη κατάσταση από οποιαδήποτε άλλη χώρα τριγύρω. Είναι αυτονόητο ότι εξαιρείται η Τουρκία, που εξελίσσεται στο μεγάλο ασθενή της περιοχής, αν κι αυτό επίσης αποτελεί ευκαιρία για εμάς.
Το αν, ως χώρα, θα εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες αυτές είναι συζητήσιμο. Το πολιτικό μας σύστημα έχει επανειλημμένα αποδείξει ότι αδυνατεί να αδράξει τις ευκαιρίες. Για ποικίλους λόγους: από ιδεοληψία, από έλλειψη ρεαλισμού, από λαϊκισμό, από ανικανότητα, από συναισθηματισμό, είτε απλά γιατί δεν μπορεί να δει πέρα από τη μύτη του. Ελπίζω και εύχομαι αυτή τη φορά να διαψευστώ.