Λίγες ημέρες  μάς χωρίζουν από τις εθνικές εκλογές της 7^ης Ιουλίου. Οι εκλογές αυτές θα διεξαχθούν σε ένα πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον αρκετά διαφορετικό από αυτό στο οποίο έγιναν οι δύο εθνικές αναμετρήσεις τους 2015. Όπως είναι αρκετά διαφορετική και η πολιτική συμπεριφορά των πολιτών τουλάχιστον όπως αυτή αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών.

Ας γυρίσουμε για λίγο στο 2015 για να δούμε επιγραμματικά ποια ήταν τα χαρακτηριστικά εκείνων των αναμετρήσεων. Πρώτα-πρώτα, η πλήρης κυριαρχία των συναισθημάτων έναντι της λογικής. Φόβος, οργή, τιμωρία, σιγουριά, ελπίδα ήταν οι έννοιες που προεκλογικά κυριάρχησαν. Δεύτερο, η κατά κράτος επικράτηση του λαϊκισμού και του εμπορίου ελπίδας και η πλήρης απουσία προγραμματικών θέσεων. Τρίτο, η κυριαρχία στο δημόσιο λόγο των ψεμάτων, της ακραίας ρητορικής, της πόλωσης, των ιδεοληψιών και των ανερμάτιστων θεωριών. Τέταρτο, η παντελής έλλειψη κατανόησης των αιτίων της χρεωκοπίας της χώρας της και η άγνοια των βασικών –και παγκοσμίως αποδεκτών– τρόπων που λειτουργεί η οικονομία. Πέμπτο, ο διαλυτικός και λαϊκιστικός τρόπος λειτουργίας της πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης, των δημοσιογράφων, των σχολιαστών και των δήθεν ειδικών που συνέβαλλαν στην πλήρη σύγχυση της κοινής γνώμης.

Στη σχεδόν πενταετή διακυβέρνηση της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τη συνδρομή των ΑΝΕΛ και άλλων, τα παραπάνω χαρακτηριστικά αμβλύνθηκαν, αλλά δυστυχώς αρκετά παραμένουν και σήμερα.

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών (και των περιφερειακών) ανέδειξε πρώτη με σημαντική διαφορά τη Νέα Δημοκρατία και αποτέλεσε μεγάλη ήττα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Ο αιφνιδιασμός που υπέστη ο κ. Τσίπρας από το αποτέλεσμα μπορεί να οδήγησε σε άμεσες εκλογές, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να είναι η δεσπόζουσα δύναμη της αριστεράς. Η οριακή άνοδος του ΚΙΝΑΛ απέδειξε ότι δεν καρπώθηκε παρά ελάχιστες από τις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το KKE. Η Χρυσή Αυγή απώλεσε σημαντικό μέρος των δυνάμεων της όμως η ανάδειξη του κ. Βελόπουλου και η οριακή -κοντά στο 3%- παρουσία του κόμματος Βαρουφάκη έδειξε ότι κάποια από τα χαρακτηριστικά που προαναφέραμε παραμένουν σε ένα ποσοστό συμπολιτών μας που ξεπερνά το 12%. Το Ποτάμι στέρεψε, όπως και οι λαϊκίστικοί σχηματισμοί των κυρίων Λεβέντη και Καμμένου.

Ένα φαινόμενο που παρατηρήθηκε επίσης στις τελευταίες ευρωεκλογές είναι το πολύ υψηλό ποσοστό των ψήφων που πήγε στα κόμματα που δεν έφτασαν το 3%, έφτασε το 21%! Συνήθως, σε εθνικές εκλογές το ποσοστό των εκτός Βουλής κομμάτων κινείται από 6% μέχρι 8%. Αν αυτή η συμπεριφορά επαναληφθεί –που είναι πολύ πιθανό– αυτό σημαίνει ότι σχεδόν 13-15% του εκλογικού σώματος είτε θα ψηφίσει ένα από τα υπάρχοντα εντός ευρωβουλής κόμματα ή θα απέχει.

Υπό τις περιστάσεις, η ανατροπή των δεδομένων που δημιούργησαν οι τελευταίες ευρωεκλογές δεν είναι δυνατή. Η Νέα Δημοκρατία θα κερδίσει πιθανότατα την αυτοδυναμία. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας, με συρρικνωμένη αξιοπιστία, θα υποστηρίξουν το αφήγημα που έχουν δημιουργήσει, με στόχο να κινηθούν σε ποσοστά από 24-28%. Από εκεί και πέρα, εκείνο π το οποίο θα κρίνει την έκταση της αυτοδυναμίας της Νέας Δημοκρατίας θα είναι το πόσα κόμματα θα μπούν στη νέα Βουλή.

Όμως, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα των εκλογών τα μεγάλα προβλήματα εξακολουθούν να είναι μπροστά μας.
Είμαστε μια κλειστή κοινωνία, με διαλυμένη οικονομία, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, παρωχημένο εκπαιδευτικό σύστημα, αναποτελεσματικό δημόσιο, μεγάλη ανεργία, χαμηλό δείκτη γνώσης χρήσης των νέων τεχνολογιών και μικρό βαθμό προσαρμοστικότητας.
Για να πάμε μπροστά χρειάζονται να γίνουν πολλά και γρήγορα. Προσέλκυση επενδύσεων, εκλογίκευση των φορολογικών βαρών,  εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος, μείωση της γραφειοκρατίας, αύξηση της ανταγωνιστικότητας, ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης, εκσυγχρονισμός του δημοσίου, αποκρατικοποιήσεις, καταπολέμηση της ανεργίας, εξάλειψη της φοροδιαφυγής και πολλά άλλα. Και δεν αναφέρομαι καθόλου στα επίσης πολύ σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, που χρειάζονται επίσης μεγάλη προσοχή και προσπάθεια. Τα προβλήματα αυτά δεν πρόκειται να λυθούν με ευχές, ούτε με θαύματα. Χρειάζεται πολλή και συντονισμένη δουλειά.

Οι προσδοκίες από τη νέα κυβέρνηση και ιδίως από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη είναι υψηλές. Αν υποθέσουμε ότι θα κάνει τα σωστά πράγματα, σε κάποιο βαθμό χρειάζεται υπεύθυνη στάση από την αντιπολίτευση, αξιωματική και ελάσσονα. Αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίον λειτούργησαν οι κατά καιρούς αντιπολίτευσειςς στα χρόνια της κρίσης, με εξαίρεση τη Νέα Δημοκρατία των τελευταίων ετών, η πρόβλεψη δεν είναι αισιόδοξη. Άρα, το βάρος που θα σηκώσει νέα κυβέρνηση θα είναι πολύ μεγαλύτερο και η προσοχή που πρέπει να επιδείξει επίσης.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 22 Ιουνίου 2019.