“It’s the economy, stupid” είναι η φράση, με την οποία ο Τζέιμς Κάρβιλ συμπύκνωσε τη στρατηγική της επιτυχημένης προεκλογικής εκστρατείας του Μπιλ Κλίντον εναντίον του τότε προέδρου Μπους (του πρεσβυτέρου), το 1992. Βέβαια, η φράση του Κάρβιλ απευθυνόταν εσωτερικά, προς το επιτελείο της καμπάνιας, ωστόσο έγινε de facto το κεντρικό σλόγκαν όλης της εκστρατείας Κλίντον.

Είναι καλή ιδέα, πιστεύω, η ίδια φράση να κρεμαστεί –όπως έγινε και τότε– στα γραφεία των επιτελών της νέας κυβέρνησης, καθώς ορίζει όχι μόνο τη βασική προτεραιότητα της νέας διακυβέρνησης, αλλά και την κύρια προσδοκία των ψηφοφόρων. Το εκλογικό σώμα ψήφισε μια ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση, δίνοντάς της την καθαρή εντολή που ζήτησε, για να εφαρμόσει τη βασική προεκλογική της εξαγγελία: Ισχυρή Ανάπτυξη!

Μετά από τη δεκαετή οικονομική ύφεση, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον προγραμματικό του λόγο, έπεισε τους μπαϊλντισμένους έλληνες ότι ενσαρκώνει την ελπίδα για μία καλύτερη οικονομική κατάσταση για τους ίδιους και τα νοικοκυριά τους. Και τον υπερψήφισαν.

Οι προσδοκίες είναι υψηλές –παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε προεκλογικά να μη σηκωθεί υπερβολικά ο πήχυς– και οι αντικειμενικές δυσκολίες σημαντικές. Το κρίσιμο μέγεθος για την κυβέρνηση είναι ο χρόνος και η ταχύτητα με την οποία θα κινηθεί.

Οι μεταμνημονιακές δεσμεύσεις, η δημοσιονομική πειθαρχία, το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος, ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ, το τι θα γίνει με τα κόκκινα δάνεια και τις τράπεζες ελάχιστα απασχολούν το μέσο έλληνα. Τα ακούει, αλλά δεν τα καταλαβαίνει. Αυτό που περιμένει να δει είναι αποτελέσματα στην τσέπη του. Όσο πιο γρήγορα τα δει, τόσο καλύτερα θα είναι για την κυβέρνηση. Όσο καθυστερούν, ακόμη κι αν βελτιωθεί η κατάσταση σε άλλα θέματα, θα αρχίσει τη γκρίνια.

Εκτός από θέματα οικονομίας, φορολογίας και επενδύσεων η νέα κυβέρνηση έχει προαναγγείλει νομοσχέδια για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για τα θέματα της ασφάλειας και ενίσχυσης της αστυνόμευσης, παρεμβάσεις στον Ποινικό Κώδικα, ρυθμίσεις για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και άλλα.

Η παγίδα για τη νέα κυβέρνηση βρίσκεται στο να σπαταλήσει πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, δυνάμεις και χρόνο σε θέματα μικρότερης προτεραιότητας από αυτά της οικονομικής ανάπτυξης. Για παράδειγμα, τα θέματα δημόσιας τάξης, η μείωση της παραβατικότητας ή το πανεπιστημιακό άσυλο χρειάζονται σχεδιασμό, χρόνο και προσεκτικούς χειρισμούς. Δεν είναι κατάλληλα για τη δημιουργία άμεσων εντυπώσεων, καθώς από τη μια μπορούν να δώσουν ερείσματα για οργανωμένες αντιδράσεις κι από την άλλη ένα ατύχημα ή μια προβοκάτσια μπορεί εύκολα να εκτρέψει την κατάσταση. Δεν έχουμε δα και τον πιο οργανωμένο κρατικό μηχανισμό, ούτε η κυβέρνηση μπορεί να τον βελτιώσει άμεσα.

Χωρίς αμφιβολία είναι πολλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν, σε πολλούς τομείς. Όμως, δεν είναι σοφό να ανοίξει κανείς συγχρόνως όλα τα μέτωπα. Χρειάζεται ιεράρχηση και προσεκτική επιλογή ποιας μάχης θα δοθεί και πότε. Εκτός βέβαια από την οικονομία, που είναι η μητέρα όλων των μαχών.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ στις 9 Ιουλίου 2019.