Υπάρχει μια θέση στην οποία –παράξενο!– συμφωνούν όλοι, ευρωπαίοι και ΔΝΤ, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, σύνδεσμοι και επιμελητήρια, οικονομολόγοι, big four και επιχειρηματίες, όταν τοποθετούνται για το οικονομικό μέλλον της Ελλάδας: χρειάζονται επενδύσεις! Στα πολλά και ποικίλα συνέδρια, στις ημερίδες και στα fora που διοργανώνονται, υπάρχει διαρκώς η μόνιμη επωδός: χρειάζονται επενδύσεις! Πολλές επενδύσεις! Ιδιωτικές επενδύσεις, δημόσιες επενδύσεις, άμεσες ξένες επενδύσεις, αποκρατικοποιήσεις, τέλος πάντων, κάθε είδους επενδύσεις.
Για το ύψος των απαιτούμενων επενδύσεων, όπως και για το βάθος του χρονικού ορίζοντα, εντός του οποίου πρέπει να γίνουν, λίγο-πολύ οι εκτιμήσεις συμπίπτουν. Πρόσφατη μελέτη της Deloitte υπολογίζει σε πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ το επενδυτικό κενό, που πρέπει να καλυφθεί και συμπίπτει με την προ δεκαμήνου μελέτη της PwC.
Στο Συνέδριο του ΣΕΒ «Σχεδιάζουμε το μέλλον με επενδύσεις» που έγινε πριν λίγες ημέρες, τόσο ο Πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Θ. Φέσσας, όσο ο καθηγητής και πρώην Υπουργός κ. Νίκος Χριστοδουλάκης στις τοποθετήσεις τους μίλησαν για το ίδιο ποσό, σε ορίζοντα των επόμενων 5-7 ετών. Tο ίδιο εκτίμησε και ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέροντας: “Υπολογίζουμε 100 δις € επενδύσεις σε 7 χρόνια, εάν εφαρμόσουμε ένα συνεκτικό σχέδιο προσέλκυσης επενδύσεων”.
Συμπέρασμα: Για να εξισορροπηθεί η τεράστια αποεπένδυση, που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια και να πλησιάσουμε το μέσο όρο της ευρωζώνης, απαιτούνται επιπλέον επενδύσεις, πέραν όσων πραγματοποιούνται ετησίως, τουλάχιστον 100 δις ευρώ μέχρι το 2025. Σημειώστε το “επιπλέον”! Και αυτά, χωρίς να υπολογίζονται οι επενδύσεις σε κεφαλαιουχικό εξοπλισμό, που είναι απαραίτητες μόνο για την ανανέωση του υπάρχοντος και υπολογίζονται σε 12,3 δις € κάθε χρόνο. (Μελέτη PwC “Από την ύφεση στην αναιμική ανάκαμψη” Ιούνιος 2017). Continue reading “Επενδύσεις στην Ελλάδα: μήπως να κρατήσουμε μικρότερο καλάθι;”
Category: Πολιτική και κοινωνία
Ελλάδα, γενέτειρα της δημοκρατίας και της… μετα-αλήθειας!
Ενώ διανύουμε τον έβδομο χρόνο της κρίσης, τα αίτιά της δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης· όπως δεν είναι ξεκάθαρο ούτε τι πράγματι συμβαίνει σήμερα, ούτε φυσικά οι λύσεις. Η πλήρης σύγχυση και η πανσπερμία απόψεων εξακολουθεί να είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Πέρα από την εγγενή ροπή των νεοελλήνων στην “ξερολίαση”, η σύγχυση τροφοδοτείται συστηματικά από την κυβέρνηση, τα κόμματα, τους πολιτικούς, τους εκπροσώπους των δανειστών, τους δημοσιογράφους, τους σχολιαστές. Όλοι αυτοί με τον δημόσιο λόγο τους -για τις δικές τους σκοπιμότητες ο καθένας- επαυξάνουν τη σύγχυση, αντί να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Επιπλέον, η έλλειψη στοιχειώδους συναίνεσης, τόσο ως προς την κατεύθυνση της εξόδου από την κρίση, όσο και για τα επόμενα βήματα, επιδρά καταλυτικά.
Βγαίνουμε ή δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια; Τα μεγέθη της οικονομίας πηγαίνουν καλύτερα ή χειρότερα; Ολοκληρώνονται ή όχι οι αξιολογήσεις; Χρειάζονται ή όχι πρόσθετα μέτρα; Θέλουμε ή δεν θέλουμε επενδύσεις, υπάρχουν ή όχι; Πρέπει ή δεν πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι;
Ανάλογα με την πολιτική σκοπιά του καθενός γίνεται η ερμηνεία των γεγονότων και δημιουργείται η απάντηση. Ποιος νοιάζεται για την αλήθεια! Continue reading “Ελλάδα, γενέτειρα της δημοκρατίας και της… μετα-αλήθειας!”
Όταν τα news δεν είναι fake!
Διάβασα ένα άρθρο στο καθόλα έγκυρο Inside Story με τον τίτλο “Το χρυσάφι της Fraport είναι ελληνικό!” που υπογράφει ο καλός δημοσιογράφος κ. Χρήστος Ιωάννου. Το άρθρο είναι ενδιαφέρον, παρέχει πληροφορίες και έχει την απαραίτητη τεκμηρίωση για να ενημερωθεί ο αναγνώστης. Συνεπώς, ο δημοσιογράφος έκανε καλά τη δουλειά του.
Τι μου έκανε εντύπωση; Ο τίτλος! Γιατί είναι αριστούργημα! “Το χρυσάφι της Fraport είναι ελληνικό!”
Πού μάς οδηγεί αυτός ο τίτλος;
Πρώτα-πρώτα ότι η εταιρεία, με το που πήρε τα αεροδρόμια, κάνει υπερκέρδη και θα κάνει και στο μέλλον. Ποια αεροδρόμια; Εκείνα που μέχρι πρότινος τα είχε το Δημόσιο. Άρα, το Δημόσιο, όχι μόνο χάνει αυτά τα κέρδη, αλλά τα παραχώρησε στους ξένους για δεκαετίες. Και θα τα χάνει για δεκαετίες. Άρα, αυτός ο “εθνικός πλούτος” μάλλον ξεπουλήθηκε στους ιδιώτες, και μάλιστα σε Γερμανούς. Αφού, ο Τουρισμός μας συνέχεια αυξάνεται, έτοιμο “φιλέτο” τους δώσαμε. Γιατί το έκαναν αυτό οι πολιτικοί; Γιατί τους υποχρέωσε η τρόικα και ο Σόιμπλε. ‘Η γιατί πήραν μίζες. Σταματώ εδώ!
Ενώ το άρθρο παραθέτει αρκετά στοιχεία, ο τίτλος του τροφοδοτεί ευθέως την ανόητη πεποίθηση μεγάλου μέρους των συμπολιτών μας, που πιστεύουν ότι η παραχώρηση της διαχείρισης των κρατικών επιχειρήσεων στους ιδιώτες και οι αποκρατικοποιήσεις συνιστούν κλοπή του εθνικού πλούτου, υποδούλωση στο ξένο κεφάλαιο και διαφθορά.
Τι αποδεικνύουν τα στοιχεία που το ίδιο το άρθρο αναφέρει;
Η εταιρεία κατέβαλε 1,234 δισεκατομμύρια ευρώ για την παραχώρηση των αεροδρομίων και κάνει επενδύσεις που θα φτάσουν τα 415 εκατομμύρια ευρώ.
Αυτό σημαίνει συνολικά 1,649 δισεκατομμύρια ευρώ.
Continue reading “Όταν τα news δεν είναι fake!”
1940: Οι άγνωστοι αριθμοί ενός γνωστού πολέμου
Διαβάζοντας όσα γράφονται αυτές τις μέρες για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940, διερωτήθηκα πόσοι γνωρίζουν –και έχουν συνειδητοποιήσει– τις αριθμητικές διαστάσεις του ελληνοϊταλικού πολέμου. Πόσοι πολέμησαν από την κάθε πλευρά; Πόσοι σκοτώθηκαν; Πόσοι τραυματίστηκαν; Πόσοι αγνοούνται;
Οι αριθμοί εντάσσουν τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δείχνουν την ένταση και τη σκληρότητα των μαχών. Αποδεικνύουν πόσο καλά προετοιμασμένος και οργανωμένος –εκτός από ηρωικός– ήταν ο Ελληνικός Στρατός. Εξηγούν γιατί για τους Ιταλούς, ο πόλεμος αυτός, υπήρξε ένας πικρός πόλεμος. Εξηγούν γιατί ολόκληρη η –αντιστεκόμενη στο ναζισμό και στο φασισμό– Ευρώπη απέδωσε τέτοιες τιμές στον αγώνα της μικρής Ελλάδος Και τέλος, ερμηνεύουν πως γίνεται μετά από 77 χρόνια, σχεδόν κάθε ελληνική οικογένεια να έχει και μια ιστορία να αφηγηθεί για τον προπάππο, τον παππού, τον πατέρα, τον θείο, τον αδελφό, για το έπος του ‘40.
Παραθέτω τα πιο βασικά αριθμητικά δεδομένα*:
Ένας νέος, ετών 99!
Τις τελευταίες ημέρες, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά από πολλούς, φίλους και αντιπάλους, για τον Κώστα Μητσοτάκη· για τα χαρίσματα, για τις ικανότητες, τις αρετές και τις αδυναμίες του. Εβδομήντα χρόνια ενεργής πολιτικής παρουσίας ήταν αυτά· τι να πρωτοπεί κανείς!
Πρωτάκουσα το όνομά του Κώστα Μητσοτάκη το 1978, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε τη διεύρυνση –όπως την ονόμαζε– προς το κέντρο, ενσωματώνοντας στη Νέα Δημοκρατία το μικρό κόμμα των Νεοφιλελευθέρων, του οποίου ηγείτο ο Μητσοτάκης. Τότε, οι «καθαρόαιμοι» δεξιοί είχαν σφοδρά ενοχληθεί, αλλά μπροστά στη δύναμη και τη διορατικότητα του Καραμανλή, τελικά κανείς δεν αντιτάχθηκε.
Έκτοτε μεσολάβησαν πολλά. Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η μετάβαση Καραμανλή στην προεδρία της Δημοκρατίας, η μικρής διάρκειας πρωθυπουργία Ράλλη, η χειμαρρώδης πορεία του Ανδρέα Παπανδρέου και η εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 και η προεδρία Ευάγγελου Αβέρωφ.
Συνάντησα για πρώτη φορά τον Κώστα Μητσοτάκη, στις αρχές του 1984, όταν μαζί με μια ομάδα στελεχών της ΟΝΝΕΔ, που είχαμε διωχθεί ως «φιλελεύθεροι» από την τότε σκληρή δεξιά ηγεσία της ΟΝΝΕΔ, ζητήσαμε να τον δούμε. Για όσους θυμούνται εκείνα τα γεγονότα, στην ομάδα συμμετείχαν στελέχη από τους παραιτηθέντες του Μαθητικού, τους 31 της Νομικής και τους 101 των άλλων σχολών, που είχαμε αντιταχθεί στις ακροδεξιές επιλογές της οργάνωσης. Continue reading “Ένας νέος, ετών 99!”
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΕΣΣΑΣ 