Tag: διαρθρωτικές αλλαγές

Λίγες ημέρες μας χωρίζουν από τις κρίσιμες εκλογές της 6^ης Μαΐου και ο εκλογικός λόγος των κομμάτων είναι μια πλήρης απογοήτευση. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ ακολουθούν  τον παραδοσιακό δρόμο των γενικόλογων διακηρύξεων, της συγκεκαλυμμένης παροχολογίας και του εμπορίου  ελπίδας, αποφεύγοντας οποιαδήποτε συζήτηση για τα συγκεκριμένα βήματα που πρέπει άμεσα να γίνουν.

Ο πολιτικός λόγος των κομμάτων των άκρων –αριστερά και δεξιά– κινείται από τα παραληρήματα και τις φαντασιοπληξίες των καμένων μέχρι τις “επαναστατικές” ουτοπίες και τις κομμουνιστικές ιδεοληψίες των κομμάτων της άκρας αριστεράς. Κι εδώ ούτε ίχνος συγκεκριμένων ρεαλιστικών θέσεων και προτάσεων για την επόμενη ημέρα. Εκτός αν ο στόχος τους είναι η διάλυση της χώρας και η εξαθλίωση των πολιτών.

Continue reading “Τα λάθη πληρώνονται. Και τέτοια εποχή πληρώνονται πανάκριβα!” →

Μια άλλη ανάγνωση

Η παρατήρηση της εμπειρίας των αναπτυγμένων χώρων, στις οποίες συνέβησαν μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές και οι σχετικές μελέτες πολιτικής συμπεριφοράς έχουν αποτυπώσει εδώ και χρόνια συγκεκριμένους δείκτες κρίσης. Ας δούμε ποιοι είναι οι δείκτες αυτοί:

Η πόλωση πολιτών και εκλογικού σώματος. Την ώρα που η επίλυση των επειγόντων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα υποχρεώνει τους πάντες να βρουν σημεία προσέγγισης και να συνεργαστούν, στη χώρα μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι διαφορές υπογραμμίζονται, οι διαχωριστικές γραμμές επαναχαράσσονται, τα χάσματα διευρύνονται: μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, ευρωλάτρες και δραχμολάγνοι, πατριώτες και προδότες, μεταρρυθμιστές και οπισθοδρομικοί. Οι αυξανόμενοι υψηλοί τόνοι επιβεβαιώνουν ότι η πόλωση είναι γενικευμένη. Υπάρχει όμως και μια άλλη πόλωση: η σύγκρουση ανάμεσα σε όσους θέλουν τις αλλαγές και σε όσους δεν τις θέλουν, είτε γιατί βολεύονται, είτε γιατί φοβούνται. Ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν να προχωρήσει γρήγορα μπροστά η χώρα και σε εκείνους που φρενάρουν, που απομυζούν, που παζαρεύουν.

Continue reading “Οι εκλογές ανάχωμα ή πολλαπλασιαστής της κρίσης;” →

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα από το εξωτερικό όπου πέρασα τις γιορτές με έπιασε κατάθλιψη. Ξεκίνησε το 2008 και όμως μοιάζει σαν να γυρίζουμε προς τα πίσω. Ένα χρόνο, δύο, τρία, δέκα…

Στις ειδήσεις κυριαρχεί η “Ζαχοπουλιάδα” με τις εμβριθείς αναλύσεις και τη στανική προσπάθεια να πληγεί η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, τη στιγμή που στη Ευρώπη συζητιέται μια τεράστια ατζέντα θεμάτων καθοριστικών για το μέλλον όλων. Ποιος βλέπει αυτές τις ειδήσεις; Στα τηλεσόου άπαντες χορεύουν τσιφτετέλια και συναγωνίζονται σε κουτσομπολιό, κατινιά και φτήνια, με μόνη την ΕΡΤ να προσπαθεί. Ποιος βλέπει αυτές τις εκπομπές;

Είμαστε σίγουρα η πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης και όλοι όσοι κλαίγονται στις κάμερες  για την ακρίβεια –πολίτες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι– καταριούνται το κράτος που δεν παρεμβαίνει. Αλήθεια σε ποια σύγχρονη χώρα παρεμβαίνει; Και ποιος καταναλωτής ανέχεται αυτές τις τιμές;

Δεν έχουμε λύσει κανένα θέμα ούτε το ασφαλιστικό, ούτε τη φοροδιαφυγή, ούτε την παιδεία, ούτε τη γραφειοκρατία, ούτε την οικονομική μας ανάπτυξη, ούτε την έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ούτε την ανεπάρκεια του κράτους, ούτε, ούτε, ούτε… Και –μεταξύ μας– μάλλον δεν θέλουμε να τα λύσουμε.

Τα προβλήματα πληθαίνουν και οι λύσεις όχι μόνο δεν φαίνονται αλλά ούτε καν συζητούνται σοβαρά, καθώς δεν υπάρχει το απαιτούμενο θάρρος. Η πραγματική πολιτική εκλείπει από τα κόμματα χάριν των τακτικισμών και του λαϊκισμού.  Οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική (ποια πολιτική;) και μεγαλώνει η απαρέσκεια τους για τους πολιτικούς. Ποιος και γιατί τους ψηφίζει όμως;

Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα. Το βλέπεις παντού και κυρίως στην καθημερινότητα. Όλοι σοβαρεύουν: πολίτες και πολιτικοί. Γίνονται πιο υπεύθυνοι. Ακόμη και εκείνοι που ξεκίνησαν (ή είναι) πολύ πιο πίσω από εμάς. Ελπίζω να μην μας ξεπεράσουν σύντομα κι από τελευταίοι της Ευρώπης των 15 καταλήξουμε τελευταίοι των 25. Τότε ποιος θα φταίει; Οι πολιτικοί; οι δημοσιογράφοι; ή εμείς; Καλή μας χρονιά!