Η Ελλάδα διανύει τον τέταρτο χρόνο ύφεσης, η οικονομία της παραπαίει, η ελληνική κοινωνία έχει ταρακουνηθεί συθέμελα, όμως οι παλιές κακές συνήθειες δύσκολα κόβονται. Στο δημόσιο η πλειονότητα εξακολουθεί να μην εργάζεται, οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν, οι φορολογούμενοι συνεχίζουν να φοροδιαφεύγουν, οι συντεχνίες να αντιστέκονται σε κάθε πρόοδο, οι πολιτικοί να παραμένουν κατώτεροι των περιστάσεων και αρκετοί συμπολίτες μας να αναμένουν τον από μηχανής θεό που θα λύσει τα προβλήματα.Κι όμως, το νοικοκύρεμα του κράτους, η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της ελληνικής οικονομίας, η προσέλκυση επενδύσεων, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής, η λειτουργία του κοινωνικού κράτους, η αληθινή παιδεία είναι ζητήματα που είναι στο δικό μας χέρι να τα λύσουμε.
Τον τελευταίο καιρό, και μέσω της δουλειάς και στη διάρκεια των διακοπών, βρέθηκα σε δεκάδες παρέες και μίλησα με εκατοντάδες ανθρώπους. Άλλοι γκρινιάζουν, άλλοι ανησυχούν και φοβούνται, άλλοι και τα δύο. Οι περισσότεροι όμως –αν όχι όλοι– έχουν πάψει να ελπίζουν και να ονειρεύονται. “Πώς μπορείς να ονειρευτείς, όταν δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο” σού λένε. Τι θα γίνει τώρα, που έρχονται και νέες μειώσεις, που θα επιβάλουν κι άλλους φόρους, τι θα γίνει αν μείνω άνεργος, αν μεθαύριο κάποιοι ξανασπάσουν την Αθήνα; Continue reading “Όλα, πάντοτε, γίνονται για ένα όνειρο”
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΕΣΣΑΣ 