Πάντα με σκλαβώνει η ευγένεια ορισμένων ανθρώπων. Ιδίως εκείνων που, ενώ ξέρεις ότι έχουν τα δικά τους προβλήματα, θα ενδιαφερθούν για σένα, θα ρωτήσουν, θα νοιαστούν. Σκέφτονται πρώτα εσένα και μετά τον εαυτό τους. Ότι και να τους συμβαίνει δίνουν σημασία σε κάθε τι που τους λες, ακόμη κι αν δεν το βρίσκουν τόσο σημαντικό. Ποτέ δεν σε θεωρούν δεδομένο. Ακόμη κι όταν έχουν μεγάλη οικειότητα μαζί σου, καταλαβαίνουν τις ευαισθησίες σου και σε προσέχουν. Φροντίζουν να μη νιώθεις ποτέ αμήχανα. Όσο και να βιάζονται βρίσκουν χρόνο να σου επιστρέψουν το τηλέφωνο, να σου απαντήσουν, έστω με μια λέξη, στα email ή στα μηνύματα. Όταν κάνεις λάθος δεν θυμώνουν μαζί σου, αλλά διακριτικά σου εξηγούν. Κι αν, άθελά σου, τους πληγώσεις δεν θα σου το πουν. Αν προλάβεις κι αν μπορείς θα δεις να περνάει για δευτερόλεπτα μια σκιά θλίψης στο βλέμμα τους. Και πολλά, πολλά άλλα… Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ακόμη γύρω μας, γυναίκες και άνδρες, όσο κι αν δυστυχώς, σπανίζουν! Η πίεση της καθημερινότητας και των προβλημάτων καταργεί την ευγένεια κι όλα αυτά, δίνει άλλοθι στην ωμή συμπεριφορά και κάνει τους ανθρώπους τοξικούς και απότομους. “Η ζωή δεν είναι τόσο μικρή, υπάρχει πάντα καιρός να γίνει κανείς ευγενής” έγραψε ο Ραλφ Γουόλντο Έμερσον. Προσπαθώ να τους μοιάσω, αλλά δεν τα καταφέρνω.