Το δυστύχημα των Τεμπών προκάλεσε σοκ στους πάντες. Εκτός από τους χαροκαμένους γονείς, τους τραυματίες και τους επιζήσαντες, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε. Όσοι είμαστε γονείς βλέπουμε εφιάλτες με τα παιδιά μας, ως υποψήφια θύματα. Άλλοι θυμούνται δικές τους, παρόμοιες μετακινήσεις στην ίδια διαδρομή, είτε ως φοιτητές, είτε ως φαντάροι, είτε ως επιβάτες. Άπαντες είμαστε εξοργισμένοι με τις εγκληματικές παραλήψεις και ολιγωρίες δεκαετιών, όλων ανεξαιρέτως των διοικήσεων, των εποπτικών αρχών, των κομμάτων και των κυβερνήσεων. Χωρίς καμιά εξαίρεση! Ρουσφέτια, μίζες, κλοπές, σπατάλες, ανικανότητα, κρατισμός, εκβιασμοί, αδιαφορία, πολιτικό κόστος, σαπίλα, ανυπαρξία ελέγχων, όλα τα είχε και τα έχει ο μπαχτσές. Επί δεκαετίες…
Η τραγωδία αποκάλυψε –με αιματηρό τρόπο– όλες τις χρόνιες παθογένειες του κράτους. Αυτές που όλοι μας γνωρίζουμε και με τις οποίες αγανακτούμε καθημερινά σε οποιοδήποτε τομέα. Όμως, μετ’ ού πολύ, ξεθυμαίνουμε, ξεχνάμε ή αδιαφορούμε, με αποτέλεσμα μοιρολατρικά να επιλέγουμε τα ίδια πρόσωπα, να ανεχόμαστε τις ίδιες συμπεριφορές, να επιτρέπουμε τα ίδια σφάλματα, που ευθύνονται για τα χάλια μας. “Έλα μωρέ, εδώ αυτά δεν γίνονται”, “αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα”, “στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς” είναι οι συνηθέστερες φράσεις που ακούμε, όταν πρόκειται για μείζονες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Η παρούσα κυβέρνηση, στην οποία έσκασε ο μουτζούρης της χρόνιας κρατικής ανεπάρκειας και εγκληματικής αδιαφορίας –παρά το σοκ– αντέδρασε άμεσα. Οι μηχανισμοί του κράτους λειτούργησαν, ο υπουργός παραιτήθηκε (θα δούμε αν θα πολιτευθεί τελικά), ο πρωθυπουργός ζήτησε επανειλημμένως συγγνώμη από όλους και δεσμεύτηκε σε βάθος διερεύνηση των αιτιών και τιμωρία των ενόχων, πέρα από τον φυσικό αυτουργό. Η επικοινωνιακή διαχείριση, όμως, δεν ήταν η καλύτερη και δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα πήγε να λύσει. Αλλά μένοντας στην ουσία είναι αυτά αρκετά; Όχι!
Palace by Edmund Hofmann, 1893 – Vienna, Austria
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υποστηρικτές του, επενδύοντας στην οργή και στη θλίψη των πολιτών, προσπαθούν στανικά να χρεώσουν τα πάντα, μόνο στην παρούσα κυβέρνηση. Προσπαθούν ακόμη να ισοφαρίσουν την εκατόμβη του Ματιού, με την τραγωδία των Τεμπών. Να αποκομίσουν, δηλαδή, το μέγιστο κομματικό κέρδος, ενόψει των εκλογών. Οι προφανείς αντιφάσεις, τα μονομερή επιχειρήματα, οι θεατρινισμοί και ο ακραίος λαϊκισμός δεν είναι κάτι καινούργιο. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και στο διάστημα 2010-2014, που τον οδήγησε μεν στην εξουσία, πλην όμως δημιούργησε πρόσθετα δεινά, αντί να επιταχύνει την έξοδο από την κρίση. Η σημερινή, λοιπόν, στάση του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα προσφέρει και δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό.
Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν ότι μια κυβέρνηση καλύτερη από τις προηγούμενες, δεν είναι αρκετή. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι τα βήματα προόδου που έγιναν, δεν αρκούν, όταν η Λερναία Ύδρα των παθογενειών ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση που θα αλλάξει ριζικά τη χώρα και θα βάλει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο σε όλα τα κακώς κείμενα. Μια κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με κάθε θέμα που βαλτώνει. Με κάθε θέμα που τα πρόσωπα (πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιώτες) ολιγωρούν ή δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Με κάθε θέμα, που η κρατική ανικανότητα συγκαλύπτεται, που τα θέματα χρονίζουν, που τα συμφέροντα κάνουν πάρτι σε βάρος όλων μας, που διάφοροι παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη μας.
Το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο, παντού! Αυτό είναι που θα ήθελα να ακούσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη: ότι θα ανοίξει ανυποχώρητο πόλεμο, απέναντι σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε πρόσωπο, που κρατάει τη χώρα μας πίσω. Ότι θα τιμωρήσει πολιτικά όλους όσους αδράνησαν και αδρανούν. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς “ναι μεν, αλλά”. Τώρα έχει την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα, να αλλάξει τη χώρα και να εμπνεύσει στους πολίτες τη χαμένη τους εμπιστοσύνη.
Ο κόσμος θα σταθεί δίπλα του. Ο θυμός και η αγανάκτηση των πολιτών, το “ποτέ ξανά” μπορούν και πρέπει να γίνουν δύναμη αλλαγής. Μπορούν και πρέπει να μετατραπούν σε πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο, για τα επόμενα χρόνια. Γιατί η ανάγκη του ολάκερου διορθωμού της Ελλάδας, μάς καίει όλους. Και η πολιτική είναι η μοναδική δύναμη, που μπορεί να πετύχει τις μεγάλες αλλαγές.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΕΣΣΑΣ 