Το μαχαίρι ως το κόκαλο, παντού! Αυτό θα ήθελα να ακούσω.

Το δυστύχημα των Τεμπών προκάλεσε σοκ στους πάντες. Εκτός από τους χαροκαμένους γονείς, τους τραυματίες και τους επιζήσαντες, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε. Όσοι είμαστε γονείς βλέπουμε εφιάλτες με τα παιδιά μας, ως υποψήφια θύματα. Άλλοι θυμούνται δικές τους, παρόμοιες μετακινήσεις στην ίδια διαδρομή, είτε ως φοιτητές, είτε ως φαντάροι, είτε ως επιβάτες. Άπαντες είμαστε εξοργισμένοι με τις εγκληματικές παραλήψεις και ολιγωρίες δεκαετιών, όλων ανεξαιρέτως των διοικήσεων, των εποπτικών αρχών, των κομμάτων και των κυβερνήσεων. Χωρίς καμιά εξαίρεση! Ρουσφέτια, μίζες, κλοπές, σπατάλες, ανικανότητα, κρατισμός, εκβιασμοί, αδιαφορία, πολιτικό κόστος, σαπίλα, ανυπαρξία ελέγχων, όλα τα είχε και τα έχει ο μπαχτσές. Επί δεκαετίες…

Η τραγωδία αποκάλυψε –με αιματηρό τρόπο– όλες τις χρόνιες παθογένειες του κράτους. Αυτές που όλοι μας γνωρίζουμε και με τις οποίες αγανακτούμε καθημερινά σε οποιοδήποτε τομέα. Όμως, μετ’ ού πολύ, ξεθυμαίνουμε, ξεχνάμε ή αδιαφορούμε, με αποτέλεσμα μοιρολατρικά να επιλέγουμε τα ίδια πρόσωπα, να ανεχόμαστε τις ίδιες συμπεριφορές, να επιτρέπουμε τα ίδια σφάλματα, που ευθύνονται για τα χάλια μας. “Έλα μωρέ, εδώ αυτά δεν γίνονται”, “αυτή η χώρα δεν σώζεται με τίποτα”, “στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς” είναι οι συνηθέστερες φράσεις που ακούμε, όταν πρόκειται για μείζονες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

Η παρούσα κυβέρνηση, στην οποία έσκασε ο μουτζούρης της χρόνιας κρατικής ανεπάρκειας και εγκληματικής αδιαφορίας –παρά το σοκ– αντέδρασε άμεσα. Οι μηχανισμοί του κράτους λειτούργησαν, ο υπουργός παραιτήθηκε (θα δούμε αν θα πολιτευθεί τελικά), ο πρωθυπουργός ζήτησε επανειλημμένως συγγνώμη από όλους και δεσμεύτηκε σε βάθος διερεύνηση των αιτιών και τιμωρία των ενόχων, πέρα από τον φυσικό αυτουργό. Η επικοινωνιακή διαχείριση, όμως, δεν ήταν η καλύτερη και δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα πήγε να λύσει. Αλλά μένοντας στην ουσία είναι αυτά αρκετά; Όχι!

Heracles and the Lernaean Hydra Statue at Hofburg
Palace by Edmund Hofmann, 1893 – Vienna, Austria

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υποστηρικτές του, επενδύοντας στην οργή και στη θλίψη των πολιτών, προσπαθούν στανικά να χρεώσουν τα πάντα, μόνο στην παρούσα κυβέρνηση. Προσπαθούν ακόμη να ισοφαρίσουν την εκατόμβη του Ματιού, με την τραγωδία των Τεμπών. Να αποκομίσουν, δηλαδή, το μέγιστο κομματικό κέρδος, ενόψει των εκλογών. Οι προφανείς αντιφάσεις, τα μονομερή επιχειρήματα, οι θεατρινισμοί και ο ακραίος λαϊκισμός δεν είναι κάτι καινούργιο. Την ίδια γραμμή ακολούθησε και στο διάστημα 2010-2014, που τον οδήγησε μεν στην εξουσία, πλην όμως δημιούργησε πρόσθετα δεινά, αντί να επιταχύνει την έξοδο από την κρίση. Η σημερινή, λοιπόν, στάση του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα προσφέρει και δεν προοιωνίζεται τίποτα θετικό.

Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν ότι μια κυβέρνηση καλύτερη από τις προηγούμενες, δεν είναι αρκετή. Φάνηκε ξεκάθαρα ότι τα βήματα προόδου που έγιναν, δεν αρκούν, όταν η Λερναία Ύδρα των παθογενειών ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση που θα αλλάξει ριζικά τη χώρα και θα βάλει το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο σε όλα τα κακώς κείμενα. Μια κυβέρνηση που θα συγκρουστεί με κάθε θέμα που βαλτώνει. Με κάθε θέμα που τα πρόσωπα (πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι ή ιδιώτες) ολιγωρούν ή δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Με κάθε θέμα, που η κρατική ανικανότητα συγκαλύπτεται, που τα θέματα χρονίζουν, που τα συμφέροντα κάνουν πάρτι σε βάρος όλων μας, που διάφοροι παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη μας.
Το μαχαίρι μέχρι το κόκκαλο, παντού! Αυτό είναι που θα ήθελα να ακούσω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη: ότι θα ανοίξει ανυποχώρητο πόλεμο, απέναντι σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε πρόσωπο, που κρατάει τη χώρα μας πίσω. Ότι θα τιμωρήσει πολιτικά όλους όσους αδράνησαν και αδρανούν. Χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς “ναι μεν, αλλά”. Τώρα έχει την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα, να αλλάξει τη χώρα και να εμπνεύσει στους πολίτες τη χαμένη τους εμπιστοσύνη.
Ο κόσμος θα σταθεί δίπλα του. Ο θυμός και η αγανάκτηση των πολιτών, το “ποτέ ξανά” μπορούν και πρέπει να γίνουν δύναμη αλλαγής. Μπορούν και πρέπει να μετατραπούν σε πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο, για τα επόμενα χρόνια. Γιατί η ανάγκη του ολάκερου διορθωμού της Ελλάδας, μάς καίει όλους. Και η πολιτική είναι η μοναδική δύναμη, που μπορεί να πετύχει τις μεγάλες αλλαγές.

Δεν ξεχνώ: Ένα σύνθημα που ξεχάστηκε!

“Όταν τελειώνουν τα πολεμοφόδια και οι φυσικές αντοχές, τότε πολεμάει η ψυχή μας”

Η Λευκωσία βομβαρδίζεται

Με αυτά τα λόγια ο Ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης, Διοικητή της 33ης Μοίρας Καταδρομών, εμψύχωνε τους άνδρες του, λίγο πριν πέσει ηρωικά μαχόμενος και περάσει την πύλη των αθανάτων. Συνοψίζουν δε ακριβώς το πνεύμα που εμφορούσε και ενέπνεε τους Ελλαδίτες αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες, που πολέμησαν στη μάχη της Κύπρου.
Σήμερα, συμπληρώνονται 48 χρόνια από εκείνο το ματωμένο πρωινό της 20ης Ιουλίου 1974, που οι τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο.
Παρά τις αναφορές που γίνονται, ο κόσμος ξεχνά και οι νεότεροι θα γνωρίζουν –όλο και λιγότερο– αυτήν τη σελίδα της ιστορίας μας. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ξεθωριάζουν, τα λιγοστά κινηματογραφικά πλάνα μοιάζουν τόσο μακρινά και οι άνθρωποι, που έζησαν τα γεγονότα, μεγαλώνουν και αρκετοί “φεύγουν”.
Όσοι βέβαια –ελάχιστοι από τη γενιά μου στην Ελλάδα– είχαν το θλιβερό προνόμιο να είναι παρόντες σε αυτόν τον πόλεμο, δεν θα ξεχάσουν ποτέ, ότι έζησαν.
Κάθε χρόνο δημοσιεύω το ίδιο κείμενο. Για δύο λόγους: ο πρώτος είναι για να αποδώσω την τιμή, που όλοι οφείλουμε, σε όλους όσους έδωσαν τη ζωή τους, στον 1ο και στο 2ο γύρο της τουρκικής εισβολής. Και ο δεύτερος, για να υπενθυμίζω τα γεγονότα, που σημάδεψαν τη σύγχρονη ιστορία της πατρίδας μας, αλλά και την οικογένειά μου.

IMG_0018
48 χρόνια στέκεται το αεροπλάνο των κυπριακών αερογραμμών στο ερημωμένο αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Ίσως, να είναι εκείνο που θα μάς γύριζε στην Ελλάδα, εκείνο το μοιραίο Σάββατο.

Ο πόλεμος της Κύπρου δεν διήρκεσε πολύ, όμως η καταστροφή που επέφερε ήταν τεράστια. Η υπεροπλία και η δύναμη πυρός των εισβολέων ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Οι ελληνικές και οι ελληνοκυπριακές δυνάμεις, χωρίς αεροπλάνα και με ελάχιστα παλιά άρματα μάχης, έδωσαν τον υπέρτατο αγώνα. Η ιστορία της ελληνικής Κύπρου και της Ελλάδας κοσμήθηκε με σελίδες απαράμιλλου ηρωισμού. Συγχρόνως, όμως, σε πολιτικό κυρίως επίπεδο, αμαυρώθηκε από πράξεις προδοσίας και ντροπής.
Οι εξ Ελλάδος πολεμιστές, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες, οι οποίοι υπερασπίστηκαν με το αίμα τους την Κερύνεια, τον Πενταδάκτυλο, την Αμμόχωστο, το Κιόνελι, τη Μόρφου, το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, τη Λευκωσία, την “πράσινη γραμμή” ποτέ δεν τιμήθηκαν από την ελληνική πολιτεία, όπως τους άξιζε. Ούτε όσοι έπεσαν μαχόμενοι, ούτε όσοι τραυματίστηκαν, ούτε όσοι επέζησαν. Στάθηκαν άξιοι της πατρίδας, αλλά η πατρίδα τους ξέχασε.
Τα σημάδια μένουν ανεξίτηλα στην καρδιά και στη μνήμη όσων βρέθηκαν εκεί: των μαχητών (όσων ζουν ακόμα), των 200.000 προσφύγων, των χιλιάδων τραυματιών, των αμάχων, των οικογενειών των ηρωικών νεκρών και των 1.619 αγνοουμένων.

155ab87e0cbf17
Παιδάκια με φωτογραφίες αγνοουμένων

Ποτέ στη ζωή μου δεν ξεχνώ αυτές τις ημέρες. Ποτέ δεν ξεχνώ την τρομερή αγωνία και το φόβο, που εναλλάσσονταν με τον ενθουσιασμό και την απάθεια. Ποτέ δεν ξεχνώ πώς προσπαθούσαμε να προφυλαχτούμε από σπίτι σε σπίτι, από χωριό σε χωριό, η μητέρα μου, ο αδελφός μου κι εγώ, μαζί με άλλες οικογένειες. Ποτέ δεν ξεχνώ ότι σχεδόν είχαμε ξεγράψει τον πατέρα μου, που πολεμούσε –άγνωστον πού– ως διοικητής μονάδος της Εθνικής Φρουράς. Ποτέ δεν ξεχνώ, όσα είδα: τη φρίκη, την απελπισία, τις καταστροφές, τους τραυματίες, τις χήρες, τα ορφανά, το τρομαγμένο βλέμμα των ξεσπιτωμένων.
Ποτέ δεν ξεχνώ!

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε σταυροδρόμι.

(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ την 23η Μαΐου 2020. Ο τίτλος είναι των συντακτών.)

Για να αναλύσει κανείς τις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ανατρέξει στις συνθήκες που συντέλεσαν στην ανάπτυξη του και στην εδραίωση του στον πολιτικό χάρτη.
Η καταστροφική διαχείριση της πρώτης καθοριστικής διετίας της κρίσης (2010-2012) από την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (εκλεγείσα με 43,9%) με επικεφαλής τον Γιώργο Παπανδρέου, με τη συνδρομή της ανεύθυνης αντιπολίτευσης Σαμαρά και του δηλητηριασμού της κοινής γνώμης από τα μέσα ενημέρωσης, είχε κυρίως τα εξής αποτελέσματα: Πρώτα-πρώτα, πυροδότησε μια γενικευμένη οικονομική ύφεση, ανέχεια και μαζική ανεργία. Δεύτερον, ανέδειξε τη συνολική ανεπάρκεια του πολιτικού κατεστημένου. Και τρίτο, αποσάρθρωσε την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών προς την Ευρώπη. Έτσι, δημιουργήθηκαν οι ιδανικές συνθήκες και το πιο πρόσφορο έδαφος για να βγουν από το περιθώριο τα λαϊκιστικά κόμματα και να αναπτυχθούν.
Σύμφωνα με την πολιτική επιστήμη, τα κοινά ενοποιητικά χαρακτηριστικά όλων των λαϊκιστών είναι οι υπεραπλουστεύσεις, το εμπόριο ελπίδας, η ακραία ρητορική, οι ιδεοληψίες, οι ανερμάτιστες θεωρίες και η πόλωση. “Εμείς” και “αυτοί”, οι απλοί ενάρετοι πολίτες απέναντι στα διεφθαρμένα κόμματα, η ηρωική Ελλάδα απέναντι στις φρικτές ξένες δυνάμεις (ΔΝΤ, τρόικα, Ευρώπη, εβραίοι, Σόιμπλε) που επιδιώκουν να αλώσουν τη χώρα μας.
Σε μια αριστερόστροφη κοινωνία, όπως η ελληνική, ένα λαϊκιστικό κόμμα με ριζοσπαστική αριστερή ιδεολογία, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε από το 4,6% του 2009 στο 36,3% το 2015, ισοπεδώνοντας το “κατεστημένο” επίσης λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ και απορροφώντας τη ΔΗΜΑΡ. Continue reading “Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε σταυροδρόμι.”

Μετά την εμπειρία της πανδημίας θέλω να ελπίζω…

Ο COVID-19 είναι ένας ιός, που σε ελάχιστους μήνες κατάφερε να αλλάξει τα πάντα. Δοκίμασε ηγεσίες και συστήματα, κατέρριψε βεβαιότητες, άλλαξε τον τρόπο που δρούμε και σκεφτόμαστε. Είναι φυσικό να έχει αλλάξει την επικοινωνία (και το περιεχόμενο της), αν όχι για πάντα, σίγουρα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η παγκόσμια πανδημία έφερε το crisis management στην πρώτη γραμμή κάθε επικοινωνίας και επανάφερε την πραγματική ουσία στο επίκεντρο των μηνυμάτων.

Οι συνηθισμένες προσεγγίσεις μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου, όταν οι άνθρωποι επικεντρώνονται σε έναν αόρατο εχθρό, που απειλεί τη ζωή τους. Ελάχιστες σκέψεις γίνονται πια, χωρίς να επηρεάζονται και να υπολογίζουν την παράμετρο του κορωνοϊού. Continue reading “Μετά την εμπειρία της πανδημίας θέλω να ελπίζω…”

Είναι η οικονομία, ανόητε!

“It’s the economy, stupid” είναι η φράση, με την οποία ο Τζέιμς Κάρβιλ συμπύκνωσε τη στρατηγική της επιτυχημένης προεκλογικής εκστρατείας του Μπιλ Κλίντον εναντίον του τότε προέδρου Μπους (του πρεσβυτέρου), το 1992. Βέβαια, η φράση του Κάρβιλ απευθυνόταν εσωτερικά, προς το επιτελείο της καμπάνιας, ωστόσο έγινε de facto το κεντρικό σλόγκαν όλης της εκστρατείας Κλίντον.

Είναι καλή ιδέα, πιστεύω, η ίδια φράση να κρεμαστεί –όπως έγινε και τότε– στα γραφεία των επιτελών της νέας κυβέρνησης, καθώς ορίζει όχι μόνο τη βασική προτεραιότητα της νέας διακυβέρνησης, αλλά και την κύρια προσδοκία των ψηφοφόρων. Το εκλογικό σώμα ψήφισε μια ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση, δίνοντάς της την καθαρή εντολή που ζήτησε, για να εφαρμόσει τη βασική προεκλογική της εξαγγελία: Ισχυρή Ανάπτυξη! Continue reading “Είναι η οικονομία, ανόητε!”