Διασκεδάζω διαβάζοντας στα κοινωνικά δίκτυα τοποθετήσεις διαφόρων γνωστών, οι οποίοι –ενώ ψήφιζαν με τα δύο χέρια, είτε το ΠΑΣΟΚ, είτε το ΚΚΕ, είτε τα κόμματα της αριστεράς– σήμερα καταδικάζουν τον κομματισμό στα πανεπιστήμια και θλίβονται για τη χαμηλή ποιότητα των πανεπιστημίων. Πόσο γραφικοί!

Ξεχνούν (;) ότι τα κόμματα τα οποία υποστήριζαν (και που προανέφερα), από τη Μεταπολίτευση και επί δεκαετίες, με όχημα και τον φοιτητικό συνδικαλισμό, είναι αυτά που εγκατέστησαν τον κομματισμό στα πανεπιστήμια και τα υποβάθμισαν.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς: τις «μεγαλειώδεις» πορείες ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό (sic), την εθελοντική συμμετοχή στις φυτείες της Νικαράγουας, το νόμο-πλαίσιο, τις «αγωνιστικές» καταλήψεις, την κουρελαρία των αφισών, το δήθεν πανεπιστημιακό άσυλο, τις συναλλαγές στις αρχαιρεσίες λεκτόρων και καθηγητών!

Αλλά, υπάρχουν και “δεξιοί” που αυτομαστιγώνονται, αποκηρύσσοντας τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Παρά τον ιδεαλισμό των πρώτων δεκαετιών,  όντας για χρόνια στην πρώτη θέση ως παράταξη, έγιναν κι αυτοί κομμάτι του συστήματος. Τους καλοάρεσε! Για να μην τους αφήνω, λοιπόν, απ’ έξω, γι’ αυτούς -σιγά-σιγά- φοιτητικός συνδικαλισμός κατάντησε να είναι: επίσης η συναλλαγή, οι εκδρομές στη Μύκονο, οι χοροί στον Ρέμο και στον Κιάμο και η φάμπρικα των πάρτυ σχολών και τμημάτων για τις μίζες υπέρ των διοργανωτών από τα διάφορα μαγαζιά.

Συμπέρασμα, η πάντα επίκαιρη φράση του Δημόκριτου: «Πολλοί δρώντες τα αίσχιστα, λόγους τους αρίστους ασκέουσι»

Η μετάφραση: Πολλοί, ενώ κάνουν αισχρές πράξεις, μιλούν με πολύ ωραία λόγια.